Przejdź do treści

Hello Georgia!

Do Gruzji lecimy Ukrainian Airlines z Warszawy z międzylądowaniem w Kijowie na Ukrainie. Plan jest następujący: Gruzja – cztery, przejazd do Armenii i tam też cztery dni, następnie powrót do Gruzji na kolejne cztery. Hello Georgia!

Spędzamy kilka godzin na lotnisku Boryspol w Kijowie

Gruzja – piękny górzysty kraj

Lądujemy w Kutaisi o północy i po odebraniu bagażu udajemy się do wyjścia, gdzie znajduje się stanowisko Georgianbus. Nazwa przewoźnika może być nieco myląca, gdyż nie chodzi tu o autobusy lecz zwykłe taksówki. Z portu lotniczego Kutaisi mamy czternaście kilometrów do miasta Kutaisi.

W drodze do Sun Guest House kierowca zawozi nas do kantora, gdzie Grzegorz wymienia euro na lari. Ja w międzyczasie zaznajamiam się z kierowcą. Jest nim Sergo i zna tylko język rosyjski, angielskiego ni w ząb. Wymieniamy się telefonami, zapraszamy na facebooka i wstępnie umawiamy na objazd po powrocie naszym z Armenii. Justyna jest w szoku, że ja potrafię dogadać się z nim po rosyjsku. Siedem lat znienawidzonego języka rosyjskiego w szkole podstawowej a potem średniej zostawiło swój ślad i chociaż rozmawiać w tym języku nie potrafię, to przynajmniej rozumiem całkiem nieźle. Umawiamy się z Sergo, że następnego dnia podjedzie po nas o dziewiątej i zawiezie w miejsce skąd odjeżdżają Marszrutki do Kazbegi. Na odchodne Sergo puszcza mi oko.

Wstajemy wcześnie rano i na tarasie jemy smaczne śniadanie, które składa się głównie ze świeżych pomidorów, ogórków i sera. Dodatkowo dostajemy ciepłe parówki. Justyna marudzi, że ser pachnie jej krową i nie będzie go jadła. Do końca naszego objazdu nie skosztowała go ani razu. Wszędzie na stołach królował biały ser. Nawet pizza w Armenii miała ten specyficzny zapach. Na szczęście gruziński chleb, inaczej lawasz zasmakował jej bardzo. My Polacy możemy pozazdrościć Gruzinom ich chleba. Jest tak smaczny, że można go jeść bez dodatków.

Nasze pierwsze gruzińskie śniadanie
Lawasz gruziński
Katedra Bagrati pochodzi z XI wieku i jest najcenniejszym obiektem sakralnym w Kutaisi
Idziemy do Katedry Bagrati. Za mną centralnie widać nasz Sun Guest House

Biegniemy jeszcze zobaczyć Katedrę Bagrati, która znajduje się kilkadziesiąt metrów nad Sun Guest House. Zbiegamy szybko w dół, gdyż jest już dziewiąta i z daleka widzimy, że Sergo stoi już pod naszym guesthousem. Jest punktualny a to dla nas bardzo ważne. Wiemy, że możemy na niego liczyć po naszym powrocie z Armenii. Zabieramy plecaki z pokoju, Sergo bierze mój plecak, uśmiecha sę zalotnie i znowu „strzela” okiem w moją stronę.

Gruzińska Droga Wojenna

Jedziemy z Kutaisi w stronę Stepancminda lub Kazbegi. Jest to wieś-miasteczko w północno-wschodniej Gruzji, w regionie Mccheta-Mtianetia, położona na wysokości 1750 m n.p.m. u stóp lodowca i prowadzi do niej słynna Gruzińska Droga Wojenna.

Pomnik symbolizujący przyjaźń gruzińsko-radziecką
Tutaj oprócz pamiątek można zakupić oryginalne słodkie czurchchele

 

Po drodze mijamy zielone zbocza gór, stare kurorty narciarskie, które pamiętają jeszcze czasy Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Widoki zapierają dech w piersiach. Mimo, iż droga jest dosyć męcząca, wiemy że warto tu było przyjechać. Siedząc na ostatnim miejscu w marszrutce przy otwartym oknie, wiatr mocno smaga moją twarz robiąc naturalny lifting. Trzeba pamiętać, że Gruzini jeżdżą bardzo ostro i szybko, wyznając zasadę „każdy pojazd przed, należy wyprzedzić”. Dobrze mieć mocne nerwy ale można się przyzwyczaić.

Słynna Gruzińska Droga Wojenna

Zatrzymujemy się na dwa noclegi w bardzo przyjemnym Red Stone House. Jesteśmy w późniejszych godzinach popołudniowych, więc żeby zdążyć do cerkwi Cminda Sameba (wysokość 2150 mn.p.m.) na zachód słońca musimy się pospieszyć. Szybko przygotowujemy kanapki z pysznego gruzińskiego lawasza. Jako dodatek używamy mniej pysznego pasztetu z „Polszy” i biegniemy do góry. Do cerkwi prowadzą dwie drogi. Jedna dla wygodnych to szeroka, wyboista droga, nieco dłuższa. Można wynająć kierowcę z samochodem terenowym, który zawiezie Was prawie pod samą cerkiew. Druga droga jest bardziej wymagająca. Jest to szlak, idący stromo do góry, poprzecinany „autostradą dla wygodnych”. Warto pamiętać o butach z dobrą przyczepnością. Wybieramy drugą opcję.

Jedno z najbardziej malowniczych i fotogenicznych miejsc na świecie – Cminda Sameba. W tym miejscu zaczynają się trekkingi w rejony góry Kazbek
Ostatnia fotka przed trekkingiem na przełęcz

Na drugi dzień postanawiamy iść na dłuższą wycieczkę, na przełęcz (ok. 2920 m n.p.m.), z której rozpościera się wspaniały widok na czoło lodowca i górę Kazbek (wysokość 5033 m n.p.m.). Ponownie odwiedzamy kościół Cminda Sameba (inaczej Gergeti). Trasa do przełęczy jest bardzo malownicza i prowadzi na nią nieoznakowany szlak pasterski. Idziemy przez hale, na których często widzimy stada pasących się owiec. Mijamy kilka grup wspinaczy schodzących z Kazbeka. Niestety, większość z nich schodzi na dół, nie zdobywając szczytu z powodu załamania pogody.

Alpiniści udający się na Kazbek często korzystają z pomocy koni-tragarzy
Za nami „autostrada dla wygodnych” prowadząca do Cminda Sameba
Rozpoczynamy trekking na przełęcz, która znajduje się pod lodowcem u stóp Kazbeka
Tutaj Justynie jeszcze dopisuje humor
Idziemy przez hale nieoznakowanym szlakiem pasterskim
W drodze na przełęcz często mijamy alpinistów

Grzegorz idzie przodem. Ja z Justyną często się zatrzymujemy na odpoczynek. W pewnym momencie kończy się pasterska ścieżka i zaczyna dość trudne przejście usłane kamieniami i głazami. Tutaj już same musimy sobie radzić. Wiemy, że trzeba iść do góry. Grzegorza już nie widać. Widzę, że Justyna nie ma sił i w końcu oznajmia mi, że dalej nie idzie. Trudno. Nie zostawię jej samej. Postanawiamy zaczekać na Grzegorza. Po jakimś czasie widzimy go jak schodzi w dół i woła do nas, żebyśmy szły do góry, gdyż przełęcz jest bardzo blisko i że tam rozdają lody za darmo. Justyna słysząc, że pod lodowcem są darmowe lody od razu nabiera ochoty do dalszej wędrówki. Oczywiście historyjka z lodami to żart ale dzięki niej mogę zobaczyć czoło lodowca i Kazbek w całej swej okazałości.

Momentami Kazbek zasłaniają gęste chmury
Kazbek w całej swej okazałości
Niestety lodów na przełęczy pod lodowcem nie było
Przełęcz zdobyta. Po prawej stronie widać czoło lodowca
Na zielonych zboczach pasą się liczne stada owiec
Powoli wracamy tą samą trasą
Zasłużony odpoczynek
Mnie i Justynę bolą nogi więc wracamy „autostradą”, gdzie mijają nas dziesiątki samochodów terenowych
Po męczącym dniu zasłużone piwo i wygodne kapcie
Reklama

Przeczytaj także...

Bądź pierwszym, który skomentuje

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *